Roll my sleeves up and start again
Het moto van mn uitstapje richting Maastricht afgelopen weekend
Where to begin
Even terug naar 5 weken geleden, 1/07/2018 Ironman Noorwegen, een enorme teleurstelling. Waarschijnlijk in de beste conditie die ik ooit had aan de start van m’n eerste Ironman, superbenen al de hele week, er kon me niets overkomen. Niets was minder waar, maagproblemen halfweg het fietsen die me tijdens het lopen helemaal over m’n nek deden gaan. Veel meer dan opgeven zat er niet in, een mentale opdoffer van formaat.
Maar de ochtend nadien aan het ontbijt had ik mijn volgende doel al vastgelegd. Zo snel mogelijk van de conditie profiteren en opnieuw starten. Conditioneel moest dat lukken aangezien ik slechts enkele km’s gelopen had in Noorwegen, enkel die maagproblemen uit de weg ruimen. 5 weken later staat Ironman Maastricht op het programma, die zou het worden.
Dus gisteren, zondag 05/08/2018 stond ik aan de start in Maastricht, bijna niemand wist er van, zonder druk en gewoon m’n eigen ding doen was het idee.
Het werd een zeer zware onderneming, al de hele week zware benen en sowieso te weinig trainingsuren achter de rug in die 5 weken, daarbovenop geslapen in een snikhete kamer, de hele nacht liggen zweten en al gedehydrateerd opgestaan. Maar vandaag moest en zou de dag worden dat ik m’n Ironman medaille binnenhaal.
Zwemmen, in veel te warm water naar mijn mening, 26° en bijgevolg dus ook zonder wetsuit. Shit! En dat bleek het ook al snel te zijn, na 15min echt al mindere momentjes in het water. Proberen aanpikken in groepjes, wat vrij goed lukte tot het keerpunt om dan met de stroming (die er nauwelijks was) en tegen de golven in terugkeren. 1u23 (15min trager dan in Noorwegen) gezwommen en op het gemakje wisselen om te fietsen.
Fietsen was vrij goed begonnen, was nog even bewolkt dus de temperatuur viel nog mee en bleek dat ze daar toch een vrij mooi parcours uitgetekend hebben. Beetje op en af, stukken langs kanaal, strookje kasseien in het centrum. Veel supporters op de lastige stukken, ja best wel aangenaam zo. Ik probeerde 180km soepel te fietsen met het oog op de marathon, dat lukte wel maar de tempo’s waren niet wat ik er van verwachtte.
En dan komt uiteraard lopen, eerste 10km gingen goed, zonder stoppen, overal wat drinken en lekker doorgaan. Tot ik zei hier ga ik ff eten nemen en wat extra drinken, toen raakte ik niet meer opgestart en dat bleef dan ook zo tijdens de rest van de marathon. Het eeuwige probleem van m’n rug kwam terug naar boven, af en toe liggen en stretchen was de enige oplossing. En gewoon blijven gaan, een 2e DNF wou ik echt niet! Na weet ik veel, bijna 5u of zo de verlossende laatste km ingegaan om tot slot de verlossende woorden te horen: YOU ARE AN IRONMAN
Niet de benen van in Noorwegen, de maag zat gelukkig wel beter deze keer. Finishen was het enige waarvoor ik gekomen was. Eindtijd van 12u41 kon me eerlijk gezegd gestolen worden, zolang ik maar die medaille had.
Woord van dank aan:
De fantastische supporters die voor de nodige verkoeling zorgden tijdens de marathon
Jonas Van Landschoot voor de compagnie tijdens vele trainingen
Frederick Dutrie voor de nodige motivatie tijdens de zwemtrainingen
Michel van Mol voor de uitstekende service aan mn fiets